Mijn telefoon gaat en ik weet direct dat het begonnen is. Ik heb Amanda en Joeri een eigen beltoon gegeven. Ik weet zeker dat de bevalling begonnen is. Aan de andere kant van de lijn hoor ik Joeri vertellen dat de vliezen van zijn vrouw zijn gebroken. Maar dan direct hoor ik haar erdoorheen en ze klinkt nog te vrolijk. Ik laat mij terug in de bank zakken. Amanda klinkt vrolijk en opgewekt en benoemt zelfs dat er die dag gezellig nog visite langskomt. Ik laat mij nog verder in de bank zakken en ik weet dat ik nog even geduld moet hebben, net als zij aan de andere kant van de lijn.
Die dag vordert er niets en in de avond ga ik naar bed. Ik doe geen oog dicht en lig te focussen op mijn telefoon. Ik voel mij net een brandweervrouw, in staat van paraatheid. Mijn kleding ligt instap klaar en voor mijn eigen kinderen heb ik alles in kannen en kruiken.
De hele nacht…Niks.Althans…niet vanuit mijn telefoon. Joeri belt mij om 08.00u en vertelt dat de weeën al een paar uur geleden begonnen zijn. De verloskundige komt rond 09.00u even langs voor een check. Dan is het 09.30u en ik word weer gebeld. Er is 2cm ontsluiting en Amanda krijgt om 12.30u weer een check. Heel de ochtend heeft ze thuis keurig haar weeën kunnen opvangen. Check twee om 12.30u ...helaas zonder vordering in haar ontsluiting.Vanwege haar vliezen die nu al een tijdje gebroken zijn, besluiten ze om van een thuisbevalling toch naar het ziekenhuis te gaan. We spreken af weer contact te hebben als Amanda is opgenomen en rond de 5 cm ontsluiting heeft en we hangen op.
Ik neem 30min de tijd voor mijzelf om volledig even te ontspannen.
En dan voel ik onrust, totale onrust.Mijn spullen zet ik in de auto en ik rij naar het ziekenhuis waar ik om 14.00 arriveer.Daar loop ik op de verloskunde-afdeling en ik ben zoekende naar wat ik ga doen. Ik meld mij eerst aan bij de balie en ijsbeer nog wat heen-en-weer. Ik vind een loungeruimte en ik besluit daar te gaan wachten totdat Joeri mij belt. En op dat moment belt hij mij met de vraag of ik naar het ziekenhuis wil komen. Ik laat weten dat ik er al ben.
Kamer 8.Ik neem een diepe hap lucht, blaas deze uit en ik duw de dikke deur open. Ik ben klaar om iets intiems te mogen vastleggen. Amanda heeft het mega zwaar en ik begroet haar met een kus op haar zeiknatte haren. Hier wordt keihard gewerkt. Het is 14.30u en ze zit op 5 cm. De contracties van haar buik zijn zichtbaar, ze is volledig in zichzelf gekeerd en vanaf nu gaat het snel.
15.00u en ze zit op 8 cm.Ze vangt de weeën samen met Joeri zo rustig op. Joeri blijft aan haar zijde en droogt haar voorhoofd af met een natte washand, elkaars handen hebben ze vast en hij fluistert haar continu moed in. Dan fluistert hij “Aman, we zijn er bijna”. Deze woorden komen binnen. Ik voel tranen opkomen en ik slik eens twee keer. Het is 15.23u en daar is de nodige 10cm maar … de kleine zit nog wel lekker daar in die hoge, mooie, warme en bolle buik. Amanda neemt een zijligging aan om de kleine verder in de bekken te laten zakken. Er wordt een extra echo gemaakt, Amanda zucht meer dan een uur de weeën weg, ze legen haar blaas om de baby alle ruimte te geven, ze mag soms wat druk meegeven en de kleine zakt dan langzaamaan door het laatste randje heen naar beneden.
En dan…na vier minuten persen wordt er op maandag 22 januari om 16.22uur een prachtige Verkade baby geboren. De kleine jongen zit onder een dikke laag met beschermend huidsmeer en hij wordt wat schoongemaakt met doeken. Dan neemt Joeri een kijkje en zegt tegen Amanda “Het is een jongetje”.
Amanda kijkt op haar borst, gooit een arm om zijn kleine en naakte lijfje en begroet hem dan met haar eerste woorden…“Hallo jongen”.